ਕੰਮ ਵਾਲੀ ਥਾਂ 'ਤੇ ਲਿੰਗ ਅਸਮਾਨਤਾ ਦਾ ਮੁੱਦਾ ਇੱਕ ਅਜਿਹਾ ਮੁੱਦਾ ਹੈ ਜਿਸ 'ਤੇ ਅਸੀਂ ਇੱਕ ਸਮਾਜ ਦੇ ਤੌਰ 'ਤੇ ਬਹਿਸ ਕਰਦੇ ਆ ਰਹੇ ਹਾਂ, ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਮਰਦਾਂ ਅਤੇ ਔਰਤਾਂ ਵਿਚਕਾਰ, ਅਤੇ ਹੋਰ ਘੱਟ ਗਿਣਤੀਆਂ ਵੀ ਹਨ। ਅੱਜ, ਮੈਂ ਸਵੈ-ਜਾਗਰੂਕਤਾ ਦੀ ਭੂਮਿਕਾ - ਅਤੇ ਭਾਵਨਾਤਮਕ ਬੁੱਧੀ, ਜੋ ਕਿ ਇਸਦਾ ਇੱਕ ਅੰਦਰੂਨੀ ਹਿੱਸਾ ਹੈ - 'ਤੇ ਚਰਚਾ ਕੇਂਦਰਿਤ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ ਕਿਉਂਕਿ ਜਿੰਨਾ ਜ਼ਿਆਦਾ ਮਨੁੱਖ ਆਪਣੀ ਸਵੈ-ਜਾਗਰੂਕਤਾ ਵਿਕਸਤ ਕਰਨਗੇ, ਓਨਾ ਹੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਉਹ ਲਿੰਗ ਦੀ ਪਰਵਾਹ ਕੀਤੇ ਬਿਨਾਂ, ਸਾਰਿਆਂ ਲਈ ਬਰਾਬਰ ਮੌਕੇ ਸਥਾਪਤ ਕਰਨ ਦੇ ਯੋਗ ਹੋਣਗੇ।
ਸਾਰੇ ਪੱਖਪਾਤ ਸਾਨੂੰ ਵੱਖ ਕਰਦੇ ਹਨ; ਇਹ ਮਾਨਸਿਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਅੱਖਾਂ 'ਤੇ ਪੱਟੀ ਬੰਨ੍ਹਣ ਵਾਂਗ ਹੈ ਜਿਸ ਨਾਲ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਸਮਾਜਿਕ ਨੁਕਸਾਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਇੱਕ ਕੀਹੋਲ ਵਿੱਚੋਂ ਦੇਖਣ ਅਤੇ ਅਸਲੀਅਤ ਦੇ ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕ ਟੁਕੜੇ ਨੂੰ ਦੇਖਣ ਵਰਗਾ ਹੈ; ਸੀਮਤ, ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਪੂਰੇ ਵਾਤਾਵਰਣ ਨੂੰ ਦੇਖ ਸਕਦੇ ਹਾਂ। ਇਹੀ ਪੱਖਪਾਤ ਹੈ: ਲੋਕਾਂ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਸੰਭਾਵਨਾ ਨੂੰ ਸਿਰਫ਼ ਲਿੰਗ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀਕੋਣ ਤੱਕ ਘਟਾਉਣਾ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਇਹ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨਾਲੋਂ ਬਿਹਤਰ ਜਾਂ ਮਾੜਾ ਬਣਾਉਂਦਾ ਹੈ।
ਅਸੀਂ ਜਾਣਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਦੁਨੀਆਂ ਸਹਿਯੋਗੀ ਹੈ। ਮਰਦ ਅਤੇ ਔਰਤਾਂ ਇੱਕ ਸੁੰਦਰ ਭਾਈਵਾਲੀ ਬਣਾ ਸਕਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਬਣਾਉਂਦੇ ਵੀ ਹਨ। ਇਸ ਲਈ, ਲਿੰਗ ਦੇ ਆਧਾਰ 'ਤੇ ਜੀਵਨ ਦੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਕਿਸੇ ਦੀ ਸਮਰੱਥਾ ਨੂੰ ਮਾਪਣਾ ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਭੁਲੇਖਾ ਹੈ। ਅਸਲੀਅਤ ਵਿੱਚ, ਅਸੀਂ ਵੱਖਰੇ ਅਤੇ ਪੂਰਕ ਹਾਂ। ਔਰਤਾਂ ਦੇ ਤੰਤੂ-ਵਿਗਿਆਨਕ ਢਾਂਚੇ ਮਰਦਾਂ ਨਾਲੋਂ ਵੱਖਰੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਇਹ ਸਾਡੀ ਸਮਰੱਥਾ ਨੂੰ ਜੋੜਨ ਲਈ ਬਹੁਤ ਸਕਾਰਾਤਮਕ ਹੈ, ਹਰੇਕ ਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਸਰੀਰ ਵਿਗਿਆਨ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ। ਜੋ ਹੁਣ ਨਿਸ਼ਚਤ ਤੌਰ 'ਤੇ ਫਿੱਟ ਨਹੀਂ ਬੈਠਦਾ ਉਹ ਪੁਰਾਣਾ ਅਤੇ ਪੁਰਾਣਾ ਮੁਕਾਬਲਾ ਹੈ। ਵਿਰੋਧ ਇੱਕ ਪੁਰਾਣਾ ਪੈਰਾਡਾਈਮ ਹੈ ਜਿਸਨੂੰ ਸਵੈ-ਗਿਆਨ ਨਾਲ ਦੂਰ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ।
ਅੱਜ ਅਸੀਂ ਜੋ ਪੱਖਪਾਤ ਰੱਖਦੇ ਹਾਂ ਉਹ ਪੁਰਾਣੇ ਹਨ। ਇਹ ਉਹੀ ਹਨ ਜੋ ਅਸੀਂ ਅਜੇ ਵੀ ਪਿਛਲੀਆਂ ਪੀੜ੍ਹੀਆਂ ਤੋਂ ਰੱਖਦੇ ਹਾਂ, ਉਦਾਹਰਣ ਵਜੋਂ, ਜੋ ਮੰਨਦੀਆਂ ਸਨ ਕਿ 50 ਜਾਂ 60 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ, ਇੱਕ ਵਿਅਕਤੀ ਬੁੱਢਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਰਿਟਾਇਰਮੈਂਟ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਵੀ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹੋ? ਔਰਤਾਂ ਅਕਸਰ ਇਹਨਾਂ ਵਿਸ਼ਵਾਸਾਂ ਨੂੰ ਸਾਂਝਾ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ। ਆਓ ਵਿਚਾਰ ਕਰੀਏ ਕਿ ਇਹ ਅਜੇ ਵੀ ਬਹੁਤ ਨਵੀਂ ਗੱਲ ਹੈ ਕਿ ਸਾਡੇ ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ 50 ਸਾਲ ਤੋਂ ਵੱਧ ਉਮਰ ਦੇ ਲੋਕ ਸਰਗਰਮ ਹਨ - ਲਿੰਗ ਦੀ ਪਰਵਾਹ ਕੀਤੇ ਬਿਨਾਂ। ਇਹ ਸੰਦਰਭ ਸਾਨੂੰ ਸਮਰੱਥਾਵਾਂ, ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਅਤੇ ਨਤੀਜਿਆਂ 'ਤੇ ਇੱਕ ਨਵੀਂ ਨਜ਼ਰ ਮਾਰਨ ਲਈ ਵੀ ਸੱਦਾ ਦਿੰਦਾ ਹੈ - ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਨੌਜਵਾਨ ਹਨ ਜੋ ਆਪਣੀ ਸਮਰੱਥਾ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਨਹੀਂ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਸਾਡੇ ਕੋਲ 50+ ਹਨ ਜੋ ਆਪਣੀ ਯੋਗਤਾ ਦੇ ਸਿਖਰ 'ਤੇ ਹਨ। ਨਵੀਨਤਾ ਉਸ ਚੀਜ਼ ਵਿੱਚ ਤਾਜ਼ਗੀ ਲਿਆਉਂਦੀ ਹੈ ਜੋ ਹੁਣ ਸਮਾਜ ਦੇ ਅਨੁਕੂਲ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਇਸ ਲਈ ਹਾਂ, ਹਰ ਕੋਈ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਅਤੇ ਕੰਮ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਮੁੜ ਸੁਰਜੀਤ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਉਤਪਾਦਕ ਬਣਨ ਦੀ ਸਮਰੱਥਾ ਰੱਖ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਉੱਚ-ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਵਾਲੇ ਨਤੀਜੇ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ।
ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਕਦੇ ਇਹ ਸੋਚ ਕੇ ਰੁਕਿਆ ਹੈ ਕਿ ਅੱਜ ਅਸੀਂ ਜੋ ਅਨੁਭਵ ਕਰ ਰਹੇ ਹਾਂ ਉਹ ਪੁਰਾਣੀਆਂ ਚੋਣਾਂ ਦਾ ਨਤੀਜਾ ਹੈ? ਸਾਡੀਆਂ ਇਤਿਹਾਸ ਦੀਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਸਵਾਲਾਂ ਦੇ ਜਵਾਬ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ, ਅਤੇ ਹੁਣ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਸਾਨੂੰ ਤਬਦੀਲੀ ਲਈ ਇੱਕ ਵਧੀਆ ਮੌਕੇ ਵੱਲ ਸੱਦਾ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਖੁੱਲ੍ਹੇਪਣ ਨਾਲ ਹੀ ਸਾਨੂੰ ਲੋਕਾਂ ਵੱਲ ਦੇਖਣ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ, ਭਾਵੇਂ ਉਮਰ, ਲਿੰਗ ਜਾਂ ਨਸਲ ਕੋਈ ਵੀ ਹੋਵੇ। ਇਹੀ ਉਹ ਸੱਚਾ ਵਿਕਾਸ ਅਤੇ ਇਨਕਲਾਬ ਹੈ ਜਿਸਨੂੰ ਸਾਨੂੰ ਉਤਸ਼ਾਹਿਤ ਕਰਨ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ, ਅਤੇ ਅਸੀਂ ਇਸ ਪਲ ਵਿੱਚ ਹਾਂ! ਇਹ ਸਭ ਇੱਕ ਨਵੀਂ ਜਗ੍ਹਾ 'ਤੇ ਪਹੁੰਚਣ ਲਈ ਅਸੰਤੁਸ਼ਟੀ ਅਤੇ ਸੰਵਾਦ ਨਾਲ ਸ਼ੁਰੂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ - ਅਤੇ ਪਹਿਲੀ ਗੱਲਬਾਤ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨਾਲ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।
ਸਾਡੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਆਉਣ ਵਾਲੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਮੁਸ਼ਕਲਾਂ ਅਤੇ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਦੇ ਹੋਏ, ਸਾਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਤੋਂ ਪੁੱਛਣ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ: "ਠੀਕ ਹੈ, ਮੈਂ ਇਸ ਬਾਰੇ ਕੀ ਕਰਾਂ?" ਜੇਕਰ ਅਸੀਂ ਪਹਿਲਾਂ ਇਹ ਸਵੈ-ਮੁਲਾਂਕਣ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ, ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਵਾਪਰਨ ਵਾਲੀਆਂ ਘਟਨਾਵਾਂ ਨਾਲ ਬਿਹਤਰ ਢੰਗ ਨਾਲ ਨਜਿੱਠਣ ਦੀ ਯੋਗਤਾ ਨਹੀਂ ਦੇਖ ਸਕਾਂਗੇ, ਨਾ ਹੀ ਤਬਦੀਲੀ ਨੂੰ ਉਤਸ਼ਾਹਿਤ ਕਰ ਸਕਾਂਗੇ। ਅਸੀਂ ਹਮੇਸ਼ਾ ਆਪਣੇ ਆਪ ਤੋਂ ਸਵਾਲ ਕਰਦੇ ਰਹਾਂਗੇ ਅਤੇ "ਦੂਜਿਆਂ" ਦੁਆਰਾ ਹੱਲ ਲੱਭਣ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰਦੇ ਰਹਾਂਗੇ।
ਸਵੈ-ਗਿਆਨ ਸਾਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਵਿੱਚ ਡੂੰਘਾਈ ਨਾਲ ਜਾਣ ਦੀ ਆਗਿਆ ਦਿੰਦਾ ਹੈ, ਜਾਗਰੂਕਤਾ ਲਿਆਉਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਸਾਡੇ ਵਿਵਹਾਰਾਂ ਨੂੰ ਰੀਸਾਈਕਲ ਕਰਨ ਦੇ ਤਰੀਕੇ ਲਿਆਉਂਦਾ ਹੈ, ਖਾਸ ਕਰਕੇ "ਧੂੜ ਭਰੇ" ਵਿਵਹਾਰਾਂ ਨੂੰ। ਅਤੇ ਭਾਵਨਾਤਮਕ ਬੁੱਧੀ ਬੁਨਿਆਦੀ ਹੈ; ਇਹ ਉਹ ਹੈ ਜੋ ਸਾਨੂੰ ਇਕਜੁੱਟ ਕਰਦੀ ਹੈ, ਸਾਨੂੰ ਜੋੜਦੀ ਹੈ, ਕਲਪਨਾ ਕਰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਕੱਲ੍ਹ ਦੀ ਦੁਨੀਆਂ ਬਣਾਉਂਦੀ ਹੈ। ਅਤੇ ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ ਇੱਕ ਸ਼ਾਂਤੀਪੂਰਨ ਸੰਸਾਰ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਪੱਖਪਾਤ ਅਤੇ ਨਵੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਪ੍ਰਤੀ ਪੁਰਾਣੇ ਜਵਾਬਾਂ ਦੇ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਵਿੱਚ, ਇਹ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗਾ।
ਨਵੀਨਤਾ ਹੀ ਜਵਾਬ ਹੈ! ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਅਜੇ ਇਹ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਬਿਲਕੁਲ ਇਸ ਲਈ ਕਿਉਂਕਿ ਸਾਨੂੰ ਇਸਨੂੰ ਲੱਭਣ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ, ਅਤੇ ਜੋ ਅਜਿਹਾ ਕਰਦੇ ਹਨ ਉਹ ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ ਉਹ ਹਨ ਜੋ ਸਮੱਸਿਆ ਦਾ ਅਨੁਭਵ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ ਅਤੇ ਇਸ ਲੋੜ ਪ੍ਰਤੀ ਵਧੇਰੇ ਜਾਗਰੂਕ ਹੋ ਰਹੇ ਹਨ। ਇਸ ਲਹਿਰ ਵਿੱਚ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਸ਼ਾਮਲ ਲੋਕ ਹਨ - 50 ਸਾਲ ਤੋਂ ਵੱਧ ਉਮਰ ਦੇ ਲੋਕ, ਔਰਤਾਂ, ਅਤੇ ਸਾਡੇ ਵਿੱਚੋਂ ਹਰ ਕੋਈ ਇਸ ਲਹਿਰ ਪ੍ਰਤੀ ਜਾਗਰੂਕ - ਸਾਡੀ ਸਾਰਿਆਂ ਦੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਇਸ ਸਮੂਹਿਕ ਸੰਸਾਰ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣ ਲਈ ਨਵੀਆਂ ਸੰਭਾਵਨਾਵਾਂ ਪੈਦਾ ਕਰੀਏ। ਇਸ ਲਈ, ਇੱਕ ਹੋਰ ਵਿਕਸਤ ਸੰਸਾਰ!
