Mat dem Fortschrëtt vun den digitalen Technologien ginn Streaming-Plattformen, dorënner YouTube a Spotify, zu de primäre Mëttele fir Musek an audiovisuellen Inhalter ze konsuméieren. Dës Realitéit bréngt nei juristesch Debatten iwwer d'Grenze vun den Urheberrechtstransferten zum Virschäin.
Och wann et kee Fall vun engem eenzege Fall ass, huet de rezente juristesche Sträit tëscht dem Sänger Leonardo a Sony Music relevant Bedenken iwwer den Ëmfang vun de Rechter, déi vum Auteur vun engem Wierk zougestane ginn, an d'Iwwerliewe vun dëser Ausdehnung iwwer d'Zäit ervirgehuewen, besonnesch am Hibléck op nei Forme vun der Ausbeutung vum Wierk, wéi zum Beispill Streaming.
An deem uewe genannten Fall huet de Leonardo als Kläger d'Gëltegkeet vum Kontrakt, deen 1998 mat Sony Music ënnerschriwwe gouf, iwwer d'Méiglechkeet, säi Musekskatalog op Streaming-Plattforme ze verbreeden, juristesch a Fro gestallt, well hien der Meenung war, datt d'Vertragsklausel, déi den Ëmfang vun der Notzung vum Wierk duerch Sony Music festleet, d'Verdeelung iwwer Streaming net ausdrécklech virgesäit.
D'Kontrovers dréint sech ëm déi restriktiv Interpretatioun vun de juristesche Transaktiounen (och Kontrakter), déi d'Urheberrecht reguléieren. Dëst läit dorun, datt een näischt viraussoe kann, wat net kloer an ausdrécklech vereinbart gouf, an dëst kéint dozou féieren, datt déi aktuell Forme vun der Ausbeutung net a fréiere Verträg virgesinn waren an dofir net vum Auteur autoriséiert goufen. Och wann d'Verpflichtung, d'Gëltegkeetskriterien vum Transfert ze respektéieren (z. B. datt de Kontrakt schrëftlech ass, datt en déi autoriséiert Forme vun der Notzung festleet, asw.), onbestreitbar ass, ass et essentiell, datt d'Analyse den technologesche Kontext berécksiichtegt, an deem de Kontrakt ënnerschriwwe gouf (am Joer 1998, wéi Leonardo de Kontrakt ënnerschriwwen huet, war Spotify – zum Beispill – nach 10 Joer vun der Startung ewech).
De gréisste Spannungspunkt, souwuel an dësem wéi och an anere vergläichbare Fäll, ass d'Gëltegkeet vu Kontrakter, déi ënnerschriwwe goufen, ier den Internet dat dominant Mëttel fir d'Inhaltsverdeelung gouf. Streng geholl behaapt d'Musekindustrie, datt Streaming nëmmen eng Erweiderung vun traditionelle Forme vun der Performance oder Verdeelung ass, wat seng Notzung am Aklang mat existente Vertragsklauselen legitiméiert. Am Géigesaz dozou argumentéieren d'Auteuren, datt et e komplett neit Medium ass, dat eng spezifesch Autorisatioun a bestëmmte Fäll eng Neiverhandlung vun der vertraglecher Entlohnung erfuerdert.
D'Diskussioun iwwer d'Noutwennegkeet vun enger spezifescher Autorisatioun fir d'Benotzung vu musikalesche Wierker op digitale Plattforme gouf scho vum Superior Court of Justice (STJ) am Uerteel vum Special Appeal No. 1,559,264/RJ analyséiert. Do huet de Geriichtshaff unerkannt, datt Streaming als Benotzung no Artikel 29 vum Copyright-Gesetz klasséiert ka ginn. Hie huet awer betount, datt dës Zort vun Ausbeutung déi viraus an ausdrécklech Zoustëmmung vum Rechterinhaber erfuerdert, am Aklang mam Prinzip vun der restriktiver Interpretatioun.
Méi wéi just en eenzege Konflikt tëscht spezifesche Parteien, weisen Diskussiounen ewéi dës e fundamentalt Thema op: déi dréngend Noutwennegkeet, Kontrakter iwwer den Transfert vum Urheberrecht ze iwwerpréiwen, onofhängeg vum Secteur, sief et d'Plackenindustrie, de gréisstendeels digitaliséierte Bildungssecteur, d'Nouvellesagenturen - kuerz gesot, all déi, déi urheberrechtlech geschützten Inhalt benotzen an ausnotzen. Wéinst dem schnelle Entstoe vun neien Technologien a Verdeelungsformater - besonnesch am digitale Ëmfeld - ass et essentiell, datt dës vertraglech Instrumenter d'autoriséiert Notzungsmodalitéite kloer a komplett spezifizéieren. Dëst läit dorun, datt d'Ausloossung, déi kommerziell virdeelhaft ass, well se eng breet Erlaabnes fir d'Ausnotze vun Inhalter gëtt, Rechtsonsécherheet, Fuerderungen op Kompensatioun fir moralesch a materiell Rechter a käschteg a laangwiereg juristesch Sträitfäll verursaache kann.
