Scéal a insint is ea chomh sean leis an tine agus chomh riachtanach leis an gáire agus an brón. Desde os tempos das cavernas, cando os antepasados compartían historias ao redor dunha fogueira, ata hoxe, en que as pantallas substituíron as chamas, oscéalaíochtTá fós fós an t-aon rud a chuireann na daoine le chéile.
Coxeas anamaíse ailtíse é chomh cumhachtach sa mhargaíocht agus sa chumarsáid? Porque os indivíduos non son só seres racionais; son tamén seres emocionais que racionalizan despois. Nuair a scéal a insint, ní hamháin go bhfuil teachtaireacht á cur in iúl, ach go bhfuil nasc á chruthú freisin.
Gach scéal maith tús le cuspóir
Cén fáth go bhfuil an scéal seo á insint? Cén tionchar atá ag teastáil? Ní mór níos mó ná cruthú scéil lán le meafaracha má níl sé le sprioc láidir agus comhoiriúnach le luachanna an lucht éisteachta. Mar a dúirt Aristóteles, "é an duine ina fhear a bhfuil a spriocanna aige". Mar sin, sa mhargaíocht, caithfidh an scéal a bheith níos mó ná an táirge agus machnamh a dhéanamh ar rud níos mó – luach, aisling nó idéal.
Se an objetivo é que unha marca resoe, é preciso construír historias que inspiren. Ná daoine ní cheanglaíonn siad le rudaí; ceanglaíonn siad le bríonna. ANscéalaíochtsa chiall, bíonn sé ina uirlis chun an teachtaireacht a dhéanamh cuimhneamhach agus in ann dul i dteagmháil go mothúchánach.
Is é laoch na turas an custaiméir
Seo é an chruinneagán agus difríocht i gcomparáid leis na formáidí traidisiúnta liteartha: ní an t-údar an príomhcharactar den scéal, ach an lucht féachana i gcónaí. Tá an t-aire a bheith ina threoraí, ina mhúinteoir a threoraíonn an cliant ar fud na turais. É cosúil leAn Tiarna na gclochFrodo é an laoch, agus Gandalf an eagna a threoraíonn é.
Is fearr scéal é ina bhféadfadh an lucht féachana aithne a chur air féin. Fáiltíonn sé leis a bheith mar chuid den scéal. Mura nár daoine gan aithne a chur orthu féin sa scéal, beidh an cuntasóir caillte an deis chun ceangal mothúchánach a chruthú. Saibé, scéalta a chruthaíonn comhoibriú agus aitheantas is mó a thagann chun cinn.
An t-eolas agus an t-argóint
Na bhfíor-scéalta is mó a tharlaíonn na mothúcháin. Níl é de admirar que histórias que fan rir, chorar ou reflexionar sexan aquelas que permanecen, cando se comparan cunha simple lista de feitos. Támoções activan réimsí na inchinn a chabhraíonn le cuimhneamh, ag déanamh an teachtaireacht níos tiontaithe agus níos buaine.
Chun eile, níl aon scéal oibre gan comhréiteach. Is é an dúshlán, beag nó mór, atá ag coinneáil an lucht féachana suimiúil. Sa mhargaíocht, ciallaíonn sé seo a bheith ag aithint an fhadhb a réitíonn an táirge nó an tseirbhís agus é a chur i gcroílár na scéil. Gan conflitos, ní bheidh feabhas ann, agus gan feabhas, ní bheidh athrú ann. Finalmente, toda boa história precisa de um final que inspire e leve o público a realizar algún movemento.
Podería ser unha lección aprendida, un soño realizado ou unha nova perspectiva. Sa chomhthéacs descéalaíochtní deireadh ní hamháin deireadh; is tús le rud níos mó. É an pointe ina mbíonn an glacadóir ag mothú spreagtha chun gníomhú, bíodh sé ag ceannach táirge, ag roinnt an smaoineamh nó ag glacadh leis an gcúis roinnte.
Ní mór cuimhneamh: ní hé an sprioc den scéal-úsáid ná a bheith ag mí-úsáid, ach a bheith ag druidim. Como dúbide an fhilósofa Mario Sergio Cortella, “tá an-mhórtas i bheith domhain”. Scéal a insint ná ealaín na bhfíor, ag dul níos faide ná an dromchla, ag sroicheadh croí agus intinn na ndaoine. Trátase dunha ponte entre marcas e individuos, entre ideas e emocións. Ag an áibhéil scéalta, léiríonn an t-údar cé hé, cad a chuireann sé luach air agus conas is féidir leis saol an duine eile a athrú. Sa phróiseas seo, is é an t-íomhá a fhágáil an t-ábhar is gaire do thoradh maith.
