Gach taighdeoirí agus gairmithe a oibríonn le agus ar an idirlíon aontaíonn go n-athraigh go mór ó shin nuair a tháinig sí ina chónaí i measc daoine fásta, leanaí agus déagóirí. Achtaíodh siad seo i dhá réimse: an bhféadfadh na soghluaisteáin agus na meáin shóisialta a bheith ina mbaol díreach mar gheall ar a bheith ann agus ar gá iad a rialáil, nó an bhfuil aon teicneolaíocht ag dul i bhfeidhm ar ár gcultúr agus gur féidir leis an tionchar sin a bheith ina chúis le hiompar a bheith, bunúsach, mífheidhmiúil? Táirgeacht na teicneolaíochta ná an chiall, is é an rud atáimid ag déanamh – nó nach ndéanaimid – di ná an tábhacht.
Princípalmente despois da publicación do libro “A xeración ansiosa”, de Jonathan Haidt, o alarmismo estendeu-se entre pais e educadores, que atoparon un culpable polas infortunios que afectan ás xeracións Z (1997 a 2009) e Alpha (2010 a 2024): os teléfonos intelixentes. Para Haidt, a simples presenza dos smartphones nun lugar, con uso indiscriminado de redes sociais, é responsable do aumento de enfermidades psiquiátricas. Chun chun tacaíocht a thabhairt dá chuid conclúidí, taispeánann sé sonraí ó American College Health Association: ó 2008, d'ardaigh an líon déagóirí le diagnóis de galar meabhrach go 20% go 45%.
Mar a tha rannsachair agus tidseir den shaoghal didseatach, tha mi a' coimhead air na h-àireamhan seo le teagamh oir tha clann air feadh eachdraidh na cruinne air fàs fo bhuaidhean nas motha na làthaireachd fòn-smart. Ní gá dúinn dul sa tóir ar na páistí seo sa am atá caite: tar éis ionsaithe an 7 Deireadh Fómhair 2023 in Iosrael, idir na páistí agus na déagóirí a raibh teagmháil dhíreach acu, d'ardaigh an ráta galair mheabhrach ó 17% go 30%.
Táim preocupada gur, i Brasil agus ar fud an domhain, go bhfuilimid ag cruthú dlíthe le haghaidh cosc a chur ar rochtain ar ghutháin chliste bunaithe ar phanic mhorálach nach maireann go háirithe faoi scrúdú is lú. De aonach, an domhan digiteach bhí tionchar aige ar ár saol, níl sé in aghaidh na dlí, ach lig dom a sholáthar le fiosrúchán malartach: go bhfuil ár gcultúr, cabhraithe ag na soghluistí, ag athrú iompar na ndéagóirí.
Na bhfón póca, a bhfuil a fhios agat go hiontach go bhfuil siad ann ó 1994, níor tháinig siad go coitianta go dtí timpeall 2007, le teacht an chéad iPhone. Más rud é an bhfuil siad ann le tamall fada, cén fáth go bhfuil na déagóirí ag mothú a n-tionchar anois amháin? Tá ciontám ar na meáin shóisialta agus ar an idirlíon soghluaiste agus tapa. Eu e outros investigadores, como o italiano Alberto Acerbi, temos unha opinión diferente: é a cultura, estúpido!
Le smartphones, qualquer pessoa se tornou un jornalista ou, no jargón atual, “produtor de contido”. Ciallaíonn sé nach bhfuil suim ann cá bhfuilimid nó cad a dhéanaimid, beidh súil Sauron, olc agus dearg, i gcónaí ag faire orainn. I bhfad go mbeadh sé ceart go leor dá mbeadh monatóireacht ar an gceist amháin. An cheist ná ná an t-súil seo a léiríonn gach rud, freisin, cuirfidh sé deireadh, náire agus náire.
Samhail le déagóir ag iarraidh a chéad chailín a fháil: tá an baol go mbeidh diúltú ann i gcónaí. Is normal, mais hoxe, alguén que tente abordar outra persoa, en liña ou na vida real, corre o risco de ser humillado e cancelado na praza pública da internet. A simplascrín scáileánPodería facer que un rapaz de 18 anos sexa motivo de burla en todos os recunchos do mundo.
An t-ábhar is fearr a tháirgeadh riamh ag an gcineál díoltas díospóireachta a tháinig chun solais ar an idirlíon ná TED Talk Monica Lewinsky. Sea, an ceann céanna sin,Ní raibh caidreamh collaí agam leis an mná sinÍ, an bhean is mó díomá na bliana 1997 ag caint faoi ní hamháin a cuid féin, ach freisin faoi roinnt taithí daoine a raibh siad líonta, go meafarach, i bpáirc phoiblí dhigiteach. Is é an réiteach air sin? Cultúr nua, cultúr de tolerance agus grámhar ar an idirlíon, ina bhféadfaí rudaí cosúil leis an scáileán roimhe seo a bheith neamhairdithe againn, iompraíochtdíscalovulgar.
Ag an ngéarchéim ar shláinte intinne? Os adolescentes están realmente máis doentes? De acordo le Fórum Económico Mundial, naíonáin ag déanamh moill ar a n-iontráil sa domhan fásta.
Is é moite go bhfuil, mar eagla ar an míchompord agus ar an gcanceladh, nach bhfuil na déagóirí ag glacadh ceadúnas tiomána, nach dtéann siad amach sa phobal agus go gcoinníonn siad a bheith paistí níos faide. Mar sin, tá anáil ar an saol amach anseo, agus is féidir leis an saol sin a bheith digiteach nó fíor, ag tabhairt bagairt shóisialta fíor, nach bhfuil do chuid intinn réidh dó. Na fíor, níl aon duine ann.
An rud is mó iontas orm maidir le haimsiú na cosc, dá dteagmháil le Haidt agus leis na dlítheoirí Brasaileacha agus eachtracha, ná gur roghnaigh siad an fón cliste mar fhoinse na n-olc go léir, ná gur scríobh Haidt go minic faoi conas nach féidir cultúr a bhfuil an chaitheamh aimsire aige ná maslú poiblí a bheith sláintiúil. Chama este esquema, presente na teoria da terapia cognitivo-comportamental, de leitura de mentes, e temos que supor as piores intenções das outras pessoas.
Chun chun na gníomh seo, an chultúr atá againn inniu – aontaím liom, tá sé an-ídiséireach –, molann an Haidt an seasamh níos flaithiúla agus a shamhlaíonn go bhfuil i gceist dea-intinní sna gníomhartha agus na focail eile. Cuireann an cur chuige seo cabhrach le laghdú ar chonflikti neamhghánta agus spreagann sé idirghníomhaíochtaí níos sláintiúla, go háirithe i dtimpeallachtaí polaraíochta. Ao desafiar esas suposicións automáticas, facemos os nosos ollos máis empáticos e tolerantes, ademais de construír unha comunicación máis racional. Ar an idirlíon agus sa saol fíor, gan gá a chosc ar bith.
Lilian Carvalho é PhD en Márketing agus coidhtheoir an Ionad Staidéar ar Mhargaíocht Dhigital na FGV/EAESP
