Teknologia digitalen aurrerapenarekin, streaming plataformak, YouTube eta Spotify barne, musika eta ikus-entzunezko edukiak kontsumitzeko bide nagusi bihurtzen ari dira. Errealitate honek copyrightaren transferentzien mugei buruzko eztabaida legalak berpizten ditu.
Kasu isolatua ez bada ere, Leonardo abeslariaren eta Sony Music-en arteko azken auzi juridikoak kezka garrantzitsuak azaleratu zituen lan baten egileak emandako eskubideen hedadurari eta luzapen horren iraupenari buruz, batez ere lanaren ustiapen modu berrien aurrean, hala nola streaming-a.
Aipatutako kasuan, Leonardo, demandatzaile gisa, legez auzitan jarri zuen 1998an Sony Music-ekin sinatutako kontratuaren baliozkotasuna, bere musika katalogoa streaming plataformetan zabaltzeko aukerari dagokionez, Sony Music-ek lanaren erabilera-hedadura zehazten duen kontratu-klausulak ez duela berariaz streaming bidezko banaketa aurreikusten kontuan hartuta.
Eztabaida egile-eskubideak arautzen dituzten negozio juridikoei (kontratuak barne) ematen zaien interpretazio murriztailearen inguruan kokatzen da. Izan ere, ezin da argi eta garbi adostu ez den ezer presumitu, eta horrek ulertzera eraman dezake egungo ustiapen-moduak ez zirela aurreikusi iraganean egindako akordioetan eta, beraz, egileak baimendu ez zituela. Hala ere, transferentziaren baliozkotasun-irizpideak betetzeko betebeharra (adibidez, kontratua idatzizkoa izatea, baimendutako erabilera-moduak zehaztea, etab.) ukaezina den arren, ezinbestekoa da analisiak kontratua sinatu zen testuinguru teknologikoa kontuan hartzea (1998an, Leonardok kontratua sinatu zuenean, Spotify –adibidez– oraindik 10 urte falta ziren merkaturatzeko).
Tentsio-puntu nagusia, bai kasu honetan bai antzeko beste batzuetan, internet edukiak banatzeko bide nagusi bihurtu aurretik sinatutako kontratuen baliozkotasuna da. Zehazki esanda, musika-industriak dio streaming-a interpretazio edo banaketa modu tradizionalen luzapena besterik ez dela, eta horrek bere erabilera zilegitzen duela dauden kontratu-klausulen arabera. Aitzitik, egileek argudiatzen dute euskarri guztiz berria dela, baimen espezifikoa eta, kasu batzuetan, kontratu-ordainsaria berriz negoziatzea eskatzen duena.
Musika-lanak plataforma digitaletan erabiltzeko baimen espezifiko baten beharrari buruzko eztabaida Justizia Auzitegi Nagusiak (ATJ) aztertu du jada 1.559.264/RJ zenbakiko Apelazio Bereziaren epaian. Orduan, Auzitegiak onartu zuen streaming-a Egile Eskubideen Legearen 29. artikuluaren arabera erabilera gisa sailka daitekeela. Hala ere, azpimarratu zuen ustiapen mota horrek eskubideen titularraren aldez aurreko eta berariazko baimena behar duela, interpretazio murriztailearen printzipioa betez.
Alderdi espezifikoen arteko gatazka puntual bat baino gehiago, horrelako eztabaidek oinarrizko arazo bat agerian uzten dute: egile-eskubideen transferentzia dakarten kontratuak berrikusteko premiazko beharra, sektorea edozein dela ere, izan diskoetxeen industria, hezkuntza sektore digitalizatua, albistegiak —laburbilduz, egile-eskubidedun edukia erabiltzen eta ustiatzen duten guztiak—. Teknologia eta banaketa formatu berrien agerpen azkarra ikusita —batez ere ingurune digitalean—, ezinbestekoa da kontratu-tresna horiek baimendutako erabilera-modalitateak argi eta garbi zehaztea. Izan ere, omisioak, merkataritza aldetik onuragarria denak, edukia ustiatzeko baimen zabala ematen baitu, ziurgabetasun juridikoa, eskubide moral eta materialen kalte-ordainen eskaerak eta auzi juridiko garestiak eta luzeak sor ditzake.
